LOKALE NONSENSE

Waar wonen werknemers van grote bedrijven eigenlijk? Ergens op een eiland in de Noordzee? Ik zou het haast denken als ik lokale politici en woningcorporaties hoor praten over dè grote bedrijven en de inzet van lokale ondernemingen. De aaibaarheid van deze gedachte is dan ook groot.

Als manager vastgoed van een corporatie werden mij de ogen geopend door de vestigingsdirecteur van een grote bouwer. Hij had de woonadressen van zijn werknemers geplot op een kaart in google maps. Een fors deel van zijn mensen behoorde tot onze klanten. Hoezo lokaal? Is een werknemer van een grote bouwer minder waard dan een werknemer van de aannemer op de hoek?

Buiten deze gedachte is er echter een “bigger issue”. Om de transitie naar een duurzame gebouwde omgeving waar te maken, moeten er betere spullen gemaakt gaan worden voor lagere prijzen met gegarandeerde prestaties. Daarvoor moet er geïnnoveerd en geïndustrialiseerd worden. Het verduurzamen van de gebouwde omgeving is daardoor plotseling niet meer de opgave van de aannemer en installateur om de hoek. Iets wat alle verduurzamingsprogramma’s ons tot nog toe willen laten geloven tot aan het energieakkoord toe.

Dat kan alleen door radicale innovaties langs de lijn van de totale supply-chain en door vergaande industrialisatie. We staan aan de vooravond van een revolutie in de bouw. Binnen de Stroomversnelling worden de eerste contouren daarvan zichtbaar.

De toon zal vooralsnog gezet worden door grote partijen die hun nek durven uit te steken of samenwerkingsverbanden die hetzelfde presteren door een collectieve verdeling van investeringskracht en risico. Dat soort ontwikkelingen moeten worden gekoesterd en gestimuleerd, en niet buiten de deur gehouden worden door xenofobie van gemeenten en corporaties. Want vraag nou eerst eens aan die lokale partijen of zij ook betere spullen kunnen maken voor 40% lagere prijzen met gegarandeerde prestaties.