Energieakkoord

column nr 3 Cobouw 30 april 2014

Afgelopen week was er weer rumoer rond het Energieakkoord. Het zal niet de laatste keer zijn. De transitie naar een duurzame energievoorziening is namelijk complex. En die complexiteit is zwaar onderschat door de ondertekenaars van het akkoord

Deze complexiteit zal in combinatie met de heterogene actorencontext continue als excuus worden gebruikt als doelen niet haalbaar blijken te zijn. Meneer Nijpels, de voorzitter van de borgingscommissie, doet inmiddels veel moeite om de critici die dit akkoord onhaalbaar achten, van repliek te voorzien. Hij mist daardoor de kritiek uit de andere hoek. De essentie daarvan is dat het energieakkoord nooit tot een transitie kan leiden.

De belangrijkste angel is namelijk niet verwijderd. Dat betreft de vraag op welke manier we de komende 20 jaar een stabiele inkomstenbron van 18 miljard euro uit gasbaten en energiebelasting kunnen her-alloceren. Daar komt inmiddels bij dat Nederland steeds meer locked-in raakt door te streven het belangrijkste fossiele doorvoerland van Europa te worden. De miljardeninvesteringen moeten worden terugverdiend en afspraken met Poetin dienen te worden nagekomen.

Als die angel er echter uit is gehaald kan de markt gaan werken zonder overheidsbelemmeringen. We weten immers wat een consument over heeft voor energie. Voor elektriciteit bijvoorbeeld zouden alle installaties met een kostprijs onder de 23 cent rendabel kunnen zijn. Belasting heffen op duurzame energie is een dwaas idee. Een idee wat niet uit te leggen is aan onze kinderen.

De bouwsector heeft inmiddels haar hele hoop gevestigd op het energielabel. Als de mensen die hebben komen ze massaal energiebesparing kopen is de gedachte. Op welke wetenschap die verwachting berust is vooralsnog een raadsel. Ondertussen heb ik nog geen enkele folder in mijn bus gevonden met dat ene unieke integrale aanbod gefinancierd door de gegarandeerde verlaging van mijn energierekening